चुडा खड्का
मैले भलीबल खेल्न थालेको १४ बर्ष भयो । यो १४ बर्षको अन्तरालमा म संग गर्व गर्न लायक अुनभुती छन् । समाजमा चिनिंए, केही महत्वपूर्ण सफलता पाए । एउटा खेलाडीको खेल जिवनको अन्त्य हुन्छ नै । म पनि भलीबलमा खेलाडीकै रुपमा त्यत्ति लामो समय रहन्न होला । खेलाडी जिवन पछि के गर्ने भन्ने  सोच्ने बेला आएको छ । हरेक खेलाडीको खेल जिवनको अन्त्यमा एउटा चाहना हुन्छ नै । समारोहमा आफ्नो खेल जिवनमा सबैभन्दा महत्वपूर्ण योगदान प¥याउने ब्यक्तित्वलाई आभार ब्यक्त गर्दै खेलाडी जिवनको अन्त्य गर्ने मेरो पनि चाहना हो । खेल जिवन र ब्यक्तिगत जिवनका अभिभावकबाट आर्शीबाद लिदै खेलाडी जिवनको अन्त्य  र नया भुमिकामा आफूलाई प्रश्तुत गर्ने चाहना मेरो पनि छ ।
१२ बैशाखमा आएको भुकम्प पछि म त सुरक्षित रहे । तर, एउटा खेलाडीले जिवनमा भाग्ने सबैभन्दा महत्वपूर्ण पिडा मैले भोेगे ।   मेरो ‘ गर्डफार्दर ’जसको कारण म यहाँ छु । जसको कारण मैले सामाजीक जिवन पाए , उहाँलाई गुमाउनुको पिडा ब्यक्त गर्न पनि कठिन छ । मलाई भलीबलको प्रारम्भीक ज्ञान दिने देखि राष्ट्रिय खेलाडीसम्म बनाउने केशब लाल श्रेष्ठको निधन मेरो जिन्दगीकै दुखद घटना हो ।
हाम्रो पहिलो भेट हेटौडामै भयो । अन्तिम भेट पनि त्यही । ती दुइ भेटमा हाम्रो परिश्थिीती फरक थियो । ५ बैशाख शनीबारको दिन म आमाको मुख हेर्न दिन भनेर हेटौडा गएको थिए । मुल बजारमा उहाँको घर हो । म हिड्दै गर्दा हाम्रो भेट भएको थियो । म हतारमा थिए । गुरुले हुप्राचौरसम्म आफू पनि जाने बताउदै एक छिन पर्खन भने पनि म हतारमा भएकाले थोरै कुराकानी गरेर हिडे । मैले कसरी कल्पना गर्न सक्थे र?  यो नै हाम्रो अन्तिम भेट हुन्छ भनेर । गुरुले मसंगको भेटमा एउटा गुनासो गर्नु भयो । ‘हेटौडौमा भलीबल हराउनै लाग्यो ’ भनेर ।  मैले हटौडमा एकडेमी खोल्ने विन्द्र गुरु( विन्द्रलाल श्रेष्ठ) लगायतको योजना बारे सुनाए । उहाँहरुको योजना भलीबलको ब्यबस्थित एकडेमी बनाउने भन्ने थियो । प्रशिक्षकको बारे पनि चर्चा चलेको थियो । यसले गुरुलाई केही खुसी तुल्याएको थियो ।  कमसेकम मकवानपुर जिल्ला भलीबल खेलमा फेरी छाउने छ भन्ने आशा जागेको थियो । मेरो असइको लिखितको नतीजा प्रकासित भएको धेरै दिन भएको थिएन । उहाँले मलाई बधाइ दिनु भयो र अघिल्लो चरणका परिक्षाका लागि शुभकामना पनि । त्यस पछि ¥याडीसन होटलमा संघ अध्यक्ष दान बहादुर तामाङको छोराको बिबाहको पार्टी भएको र कार्ड आफूसंग भएको कुरा पनि गुरुले गर्नु भयो ।
त्यस पछि म काठमाडौ भए । शनीबार भुकम्प आयो । अन्य नेपाली झै म पनि असहज अबस्थामा पुगे। प्रहरी विभागमा मेरो ड्य्टी भएका कारण म यतै ब्यस्त रहे । उहाँको दाहसस्कार भएको दिन राती मलाई हटौडाकै साथीहरुबाट फोन आयो । मलाई बिश्वास गर्नै गाहो भयो । र स्वीकार्न कठिन भयो ।  एउटा खेलाडीलाई आफ्नो खेल जिवनको गड फदार गुमाउनु्को पिडा कत्ति हुन्छ । त्यो मैले भोगे ।
हाम्रो पहिलो भेट २०५८ मा भएको हो । म कराते सिक्न भनेर गी किनेर प्रशिक्षण स्थल गएको थिए । आठ कक्षामा पढ्थे । अहिलेका परिचीत मुक्केवाज अनुराधा लामा, पूर्ण लामा र करातेका इश्वर ढुंगाना पन त्यही भेट भयो । विरेन्द्र शिल्डका लागि भलीबल टोली बनाउने चर्चा चलेको थियो ।  म भलीबल खेल्न  लागे । त्यही बाट मेरो खेल जिवनले अनौठो मोड लियो । कक्षा नौ र १० मा पढ्दा मैले मकवानपुर जिल्लाको विरेन्द्र शिलड खेले । त्यस पछि म कोलम्बोमा भएको दक्षिण एसियाली खेलकुदमा नेपाली राष्ट्रिय टोलीमा प्रबेश पाउन सफल भए ।  हाम्रो टोलीले काश्य पदक जित्यो । मैले भलबिल खेल्न थालेको पाँच बर्ष पुग्दा न पुग्दै अनेकौ सफलता पाउन थलीसकेको थिए । त्यस पछि नेपाल पुलिस क्लबले भलीबल टोलीको निमार्ण ग¥यो । म पनि त्यहा पुगे । अन्य प्रशिक्षक सबैले राम्रो सिकाउनु भयो ।  हरेक खेलाडी कहाँ पुग्ने भन्ने प्रशिक्षकमा निर्भर गर्छ नै । सबै गुरुसंग राम्रोसंग सीके र खेल जिवनमा केही महत्वपूर्ण सफलता पाए । तर, केशब गुरु जसले मलाई भलीबलको प्रारम्भीक ज्ञान दिनु भयो , उहाँ नभएको भए म यहाँ हुन्नथे । उहाँको सहयोग सद्भाव र आर्शीबादलाई सधै सम्झने छु ।अझ उहाँसंग पारिवारिक सायनो पन रह्यो । मेरो वुवा आर्मीको जागीरे हुदा त्यहाँ केशब गुरुले नै भलबिल सिकाउनु हुदो रहेछ । यसकारण मेरो बुवाले नै उहाँलाई गुरुको रुपमा चिन्नु हुन्छ ।
सानो छदाँ मैले मनमनले सपना देख्ने गर्थेै । भोलीपर्सी ठूलो हुन्छु । म पनि भलीबल सिकाउछु । मैले आफू खेल्न थाल्दा देखेको यो सपना कत्ति कठिन हो , म अहिले बुझ्दै छु । पैसा , स्थान र अन्य ब्यबस्थापकीय कुराले मात्र यसरी सिकाउन सकिन्छ भन्ने अहिलेको यो परिपक्व अबस्थामा बुझेको छु । तर पनि  मैले बाल्यकालमा देखेको सपना र गुरुको अन्तिम अबस्थासम्मको चिन्ता मलाई याद छ । म त्यसमा सतर्क छु ।
सुमन भोम्जनसंगको मेरो पहिलो भेट पनि हेटौडामा भएको हो । मकवानपुरमा अन्तरकलेज भलीबल प्रतियोगिता भएको थियो । मकवानपुर बहुमुखी क्याम्पस पहिलो भयो । म प्रमाणपत्र तहको विद्यार्थी भएको समयको कुरा हो । म उत्कृष्ट खेलाडी भए । सुमनले उत्कृष्ट खेलाडीको ट्रफी प्रयोजन गर्नु भएको थियो । यस पछि हाम्रो भेट खेलकुद पत्रकार मञ्चले आयोजना गरेको पल्सर बर्ष खेलाडी अवार्डको समयमा भयो । मेरो पनि त्यहाँ भुमिका थियो । त्यसै समयमा हाम्रो जिम्मेवारीको चाजो पाजो मिलाउने काम उहाँकै थियो । त्यसक्रममा हाम्रो भेटघाट हुन्थ्यो । खेलकुद पत्रकार मञ्चको उहाँ जिल्ला शाखाको प्रमुख हुदु हुदो रहेछ । अबको २६ गते मकवानपुरमा यसै खाले अवार्डको तयारी थियो । कार्यक्रमको संयोजक सुमन नै हुन्थ्यो । यस क्रममा उहाको मकवानपुरका चिनिएका खेलाडीसंग सम्पर्क भइरहेको थियो । म संग पनि सल्लाह हुने गरेको थियो । उहा हराएको कुरा अन्य साथीहरुबाट थाहा पाए । अनुराधा ,पूर्ण र मेरो विचमा यस बारेमा कुरा हुन्थ्यो । तर म साथीहरुको माझमा पनि उहा रिपोर्टिङको क्रममा कतै फसेको हुन सक्ने र फेरी पाइन सकिने सम्भावना ब्यक्त गर्थे । मेरो यो कुराले हाम्रो समुहमा ढाडस दिन्थ्यो । तर, शुक्रबार उहाँको मोबायल भेट्टियो , मानछे भेट्टिएन भन्ने समाचारले हामी अत्तालीन थाल्यौ । नभन्दै शनीबार उहाँको शब भेटियो । अरु साथीहरु जानु भयो । म डय्टीमै थिए । पछि थाहा पाए । शब मकवानपुर लगेर दाह सस्कार भएछ ।
उहाहरुको निधन नेपाली खेलकुदका लागि अपुरणिय क्षती हो । हामी मकवानपुरका खेलकर्मीका लागि थुप्रै कार्यक्रममा संगै रहेका दुइ ब्यक्तिलाई गुमाउनुको थप पिडा छदैछ । साभार ः  सौर्य दैनिक