रामेछाप भिरपानी उनको गाउँ । अन्य नेपालीको जस्तै सामान्य जिवन । ठूलो सपना पनि थिएन, उनको । सामान्य जिवन यापानको लक्ष्य बाकेको एउटा नेपाली । १६ बर्षे जवानीमा भीरपानीका गोपाल श्रेष्ठ पहिलो पटक काठमाडौ घुम्न आएका थिए । काठमाडौ खाल्डोमा भीत्रीएको ३० बर्ष पछि गोपालका लासमु यो ब्यस्त शहर भित्र विताएका हरेक दिनको सम्झना आइरहेको छ । राष्ट्रिय च्याम्पियन, स्ट्रङ्गगेस्ट म्यानको ताज,अन्तराष्ट्रिय पदक यी सबैका बाबजुद उनमा केही खल्लोपन छ । जिन्दगीको पूर्ण समिक्षा गर्न बाँकी नै रहला । तर, एउटा कुरा सत्य के हो भने उनलाई फेरी एरिनामा भार उचालीरहेको अबस्थामा अब देखिने छैन । नेपाल भारोत्तलन संघले उनको खलाडी जिवनको सम्मानजनक अन्त्य गर्ने तयारी कसरी गरेको छ? त्यो त अझ पछिकै कुरा हो ।
०४२ मा काठमाडौ घुमेर फर्केका गोपाल त्यसको चार बर्ष पछि फेरी काठमाडौ आएका थिए । ०४६ मै नेपाली सेनामा जागीरे भएका यीनी त्यहीबाटँ भारोत्तोलन खेल्न सुरु गरे । ०५१ या ०५२ यसै आसपास हो , उनले गहुंगा फलाममा रमाउन थालेको । सुन्दर पुडाशैनी र सन्तोष जंग ठाकुरे दिएको उत्साह र साथ उनलाई अझ याद छ । ०५४ मा नेपालगन्जमा भएको भारोत्तलन प्रतियोगितामा ६८ किलो तौल समुहमा उनी दोश्रो भए । उनलाई जित्त्ने खलाडी बल बहादुर श्रेष्ठ थिए । पछि उनी ९४ किलोमा राष्ट्रिय च्याम्पियन भए । शुभजन्मोत्सब भारोत्तलनमा पहिलो भए । काठमाडौमा भएको आठौ दक्षिण एसियाली खेलकुदमा उनी चौथो भए ।
पाकिस्तानमा भएको नवौ साफ खेलमा उनी काश्य पदक जित्न सफल भए । हेभीवेट गोपालको स्तर स्न्याचमा १२२ तथा किलो तथा क्क्लीन एन्ड जर्कमा १५२ पुगीसकेको थियो । कोलम्बो सागको समयमा उनले शान्ती सेनाको अबसर पाए । कोलम्बो सागमा नतीजा हेरे पछि उनी आश्चर्यमा परे । उनले प्रशिक्षणको समयमा उठाउने गरेको भन्दा कम तौल उठाएर सागमा अन्य देशका खेलाडीले स्वर्ण पदक जिते पछि उनको मनमै खैलाबैला मच्चीयो । शान्ती सेनाको अबसर महत्वपूर्ण हो । तर, उनले अर्को महत्वपूर्ण अबसर गुमाएका रहेछन्, । त्यसै अनुभबलाई आधार मानेर उनले ढाका सागका लागि सक्दो तयारी गरे । ठूलो सपना सहित सागमा सहभागि हुन पुगे । तर, फेरी नसोचेको घटना भयो ।
लीफट चुडीएर जुडो र भारोत्तलनमा खेलाडी घाइते भए । यसमा गोपाल पनि रहे । उनी पदक बिहिन बने । यस पछि उनी घरेलु प्रतियोगितामा अपराजित रहे । पछिल्लो एसियाडमा सहभागिता जनाए । उनले एउटा निश्कर्ष निकाले । अब पालो नया पुस्ताको । तर, उनी सरोकारवालासंग खुल्ला भन्न चाहन्छन्,“ नेपाल प्रतिभासाली ब्यक्तित्वको देश हो । देशको जुन कुनामा जत्तिसुकै क्षमतावान ब्यक्ति जन्छन सक्छ । तर, ब्यबस्थापन र बैज्ञानीक प्रशिक्षणविना प्रकृत्तीपदत्त क्षमताको भरमा अन्तराष्ट्रिय प्रतिस्पर्धामा कत्ति टिक्ने?”