नारायण देव राणा, कराते प्रशिक्षक । राष्ट्रिय खेलकुद परिषद् कर्मचारी संघका पूर्व अध्यक्ष । करातेमा उनको सबैभन्दा महत्वपूर्ण परिचय भनेको दोहा एसियाडमा नेपाली टोलीका प्रशिक्षक । सोही प्रतियोगितामा उनका केही राम्रा खेलाडी पदकको नजीक भने पुगेका थिए । खासमा त्यो समयमा दिपक श्रेष्ठ र अमृता शाक्य पदकको नजीक पुगेका थिए । त्यसो त सन् २००६ को एसियाडमै अर्का खेलाडी कुशल श्रेष्ठ पनि पिक फर्ममा थिए ।
ललीतपुर गोदावरी नगरपालीका  र आसपासका केही क्षेत्र करातेको उर्बर भुमी । यसै भुमिका नारायण बि.स २०४० मा कराते खेलमा प्रबेश गरेका थिए । सन् १९९१ मा उनी ब्ल्याकबेल्ट पाउन सफल भएका थिए । त्यसै बर्ष काठमाडौमा भएको शिखर एसियन कराते च्याम्पियनसीपमा उनले काश्य पदक जिते । बि.स २०५० मा खेलकुद परिषद्मा जागीरे जिवन सुरु गर्नु अघि उनले गोदावरीमै प्रशिक्षण दिने गरेका थिए । परिषद् जागीरे  लगत्तै दशरथ रंगशालाको कराते केन्द्रिय डोजोमा नै आबद्ध भए । यस पछि कम  उमेरमै नेपाली करातेको केन्द्रमा नारायण प्रति चासो जाग्न थाल्यो ।
नेपाली करातेले केहीहदसम्म गुटबन्दीको प्रभावले छोयो । नारायण राणाको जिवनमा  पनि यसले भिन्न खाले आरोह अबरोह लीएर आयो । धेरै राष्ट्रिय खेलाडीलाई प्रशिक्षण गराए पनि उनी नेपालको प्रतिनिधीत्व गर्दै तेस्रो मुलुकमा प्रशिक्षकको रुपमा जाने अबसरका लागि लामो समय कुरे । सन् २००६ मा कतारको दोहामा भएको एसियाली खेलकुदमा उनले अबसर पाए ।
त्यसको लगत्तै उनी खेलकुद परिषद् कर्मचारी संघको अध्यक्ष भए । मिलनसार स्वभावका नारायणले लागातार दुइ कार्यकाल विताए । भिन्न क्षेत्रमा भिन्न अनुभब भए पनि नारायणलाई नजीकबाट नियाल्नेहरु अनुशाषित, भद्र र मिलनसार प्रशिक्षकको रुपमा चिन्न रुचाउछन् । मिजासीला स्वभावका नारायण राष्ट्रिय टोली हेर्न सक्ने र प्रशिक्षण टोलीमा आबस्यक ब्यक्ति भएको पनि धेरैको ठहर छ । उनको उपश्थितीले धेरैको उत्साह थप्ने करातेकर्मीहरुको मत छ । राम्रो प्रशिक्षण शैलीका कारण खेलाडी आफै मिहेनत गर्न  प्रेरित हुने उनलाई नजीकबाट नियाल्नेहरु बताउछन् । माथिल्लो निकाय र सरोकारवालाको अन्तरद्धन्द कम भए खेलकुदमा र्देिखएका सम्पूर्ण समस्या समाधान हुन सक्ने उनको ठहर छ । नेपाली करातेमा विवादलाई छाडी करातेकर्मी एक हुन सके नया दिसामा जान सक्ने उनको अनुमान छ ।